هیدروکربن ها را می توان به عنوان سوخت و روان کننده ها و همچنین مواد اولیه برای تولید پلاستیک ها، الیاف، لاستیک ها، حلال ها، مواد منفجره و مواد شیمیایی صنعتی به کار برد. مقادیر بالایی از هیدروکربن به عنوان سوخت برای احتراق، به ویژه در کاربردهای گرمایشی و سوخت موتور استفاده می شود. اجزای اصلی گاز طبیعی متان و اتان هستند. با پنتان، هیدروکربن های به اشباع  رسیده وارد محدوده دمای اتاق می شوند. این باعث می شود آنها به عنوان حلال های آلی، پاک کننده ها و سوخت های حمل و نقل مفید باشند. بنزین برای موتورهای احتراق داخلی در خودروها، کامیون ها، تراکتورها، چمنزارها و غیره، بصورت خواص احتراق نسبت به اکتان رتبه بندی می شود. این در واقع ترکیبی از هیدروکربن های مایع است که گستره آن از هگزان تا دکان ادامه می یابد. هیدروکربن های نسبتا بزرگتر به عنوان نفت سفید، سوخت جت ، سوخت دیزل و روغن گرمایش  شناخته می شوند و نیز مولکول های هیدروکربن بزرگتر به عنوان روغن های روان کننده و روغن های گریس استفاده می شوند.

با توجه به اینکه  بسیاری از مشتقات شیمیایی و سوخت های پر مصرف از نفت خام بدست می آیند ، گاهی این ماده حاوی درصد بیشتری از یک محصول خاص ، وزن مخصوص ، گرانروی و چگالی بوده که در نمونه های بعدی یا خروجی چاه های دیگر متفاوت است ( عواملی که به تعریف نفت سبک ، سنگین ، ترش و شیرین یا چاه های پیر و جوان منتهی می شود ) ؛ در نتیجه چنانچه این مواد که در پالایشگاه تصفیه شده و به زیرمجموعه های مختلفی تقسیم می شوند دارای هیدروکربن های C5 تا C12 یا همان گروه های آلکان ، آلکن‌ و سیکلو آلکان به انضمام حضور همیشگی اوکتان ها باشند ، به عنوان هیدروکربن سبک یا بنزین شناخته می شوند . در ادامه گفتنیست که بنزین با تقطیر نفت خام تولید شده و با داشتن هیدروکربن سبک (هیدروکربن ‌هایی با ۵ تا ۸ اتم کربن در هر مولکول) آماده مصرف در موتورهای نرخ اوکتان پایین می شوند .